Om eg tek utgangspunkt i min eigen kronikk på NRKs nettside Folkeopplysning som ironi, var det påfallande mange motstandarar som hadde mobilisert, med dertil få støtteerklæringar frå brukarar og terapeutar.

Retorikken bar også preg av det eg vil kalla fundamentalistiske haldningar når det gjeld forholdet til vitskap og tilnærming til fenomen ein sjølv ikkje har sett seg inn i. Det er ingen tvil om at vår digitaliserte verden har skapt ein arena for stuntargumentasjon der generalisering er ofra til fordel for nyansering. Om folk flest blir klokare av ei slik tilnærming, er vel heller tvilsamt. For meg vekkjer det minne om tidlege ungdomsår der målet ikkje primært var ny innsikt, men å vinna debatten. Den ungdommelege iver kan ein unnskylda, verre er det med vaksne som endå ikkje har etablert eit danningsnivå som står i stil til alderen.

Retorisk underhaldning
Mine samtalar med etablerte forskarar i etterkant av programmet kan i få ord samanfattast slik: media, og spesielt fjernsyn, er av vesen lite eigna til å skapa innsikt i område ein ynskjer å undersøkja.

Programskaparane er stort sett oppteken av polarisering og ikkje av nyansering. Eg spurte om nokon av dei blei inviterte til slike debattar av det slaget ein såg på Litteraturhuset i samband med Folkeopplysningen. Svaret var nei, fordi nyansering som regel skapar dårleg underhaldning og fordi reproduksjon av dei same debattaktørane slik som Jørgen Skavlan og Kristian Gundersen, skapar ein føreseieleg ramme for den retorikken som dei trur alle likar. For programskaparane er sjåartal avgjerande for om dei får fornya sitt engasjement.NRK som allmennkringskastar, burde vera høgt heva over slike vurderingar og heller skapa ein journalistikk som var reelt folkeopplysande – og samstundes la underhaldning vera underhaldning.

Sjølvransaking
Når bransjen vår likevel har blitt «ramma» av eit slikt tabloid blikk, er ei sjølvransaking nødvendig om ein skal koma vidare. Om ein kjenner seg råka av programmet, er det kanskje på tide å vurdera kva framtoning ein sjølv har overfor pasientar og det offentlege rom. Eg gjentek gjerne det eg skreiv i kronikken min:

Såleis er Folkeopplysningen eit legitimt innslag som kan setja fokus på måten einskilde utøvarar sper språklege skoddeheimar og naivisme når det gjeld prognose, diagnose og andre forklaringsmodellar.

Med det kvalitetsregime som NNH har etablert, er det svært få, om nokon i det heile teke av våre medlemmer, som burde føla seg råka av retorikken. Som organisasjonsleiar er eg godt nøgd med at korkje NNH eller nokon av våre medlemmer har vore involvert i programmet. NNH stillar gjerne opp i media, men grensa går ved innslag der det underliggjande motivet enten er latterleggjering eller «roteromunderhaldning/vitskap».

Vegen framover
Vegen framover bør etter mi meining berre ha ein retning når det gjeld vår bransje: auka satsing på fagutvikling både når det gjeld grunnutdanningar og kontinuerleg fagleg oppdatering.

Politikarane sitt krav om dokumentasjon som grunnlag for auka integrering, må sjølvsagt skje i samsvar med akseptert vitskapleg metode og gjennom samhandling med utøvarane i dei einskilde faga. Og når det gjeld vitskapleg metode, må heile registeret av tilnærmingar brukast for å oppnå auka kunnskap om det som skjer i ein terapeutisk kontekst med ulike intervensjonar.